Verlies lijden is iets dat de meesten van ons op een bepaald moment in het leven meemaken. Dit kan een ingrijpende ervaring zijn. Het kan moeilijk zijn te aanvaarden dat iemand die je dierbaar is, er niet meer is. Je kunt je verward voelen en overweldigd worden door droefheid en verschillende andere emoties. Lees hier het verhaal van Inge, zij is haar jeugdliefde verloren aan longkanker.

Ik ben Inge Schönherr, 70 jaar oud en ik ben gezegend met twee lieve zonen, een schoonzoon, een schoondochter en een hele rits aan kleinkinderen. Mijn verhaal start in 2004 waar ik mijn jeugdliefde Jacques ontmoet. Na een huwelijksaanzoek bij de finish van de Nijmeegse Vierdaagse zijn we getrouwd in 2010. Samen genoten we volop van het leven en hebben we mooie reizen gemaakt naar onder andere Cuba, New York en vooral vaak naar Egypte. 

Hij was een man met veel humor, een levensgenieter en kon met iedereen makkelijk omgaan. Hij was nooit ziek, daarentegen ik wel eens. Daarom dacht ik altijd dat ik vast als ‘eerste’ zou gaan van ons tweeën. Totdat hij in 2021 wat ging hoesten. Omdat het in de tijd van corona was, mocht hij niet gelijk naar de huisarts, maar moest eerst een test doen. Uiteindelijk kwam hij bij de dokter die hem gelijk had doorgestuurd voor een CT-scan, drie dagen later kregen we de uitslag en toen was het gelijk helemaal mis. Er werd gezegd ‘U heeft een tumor in de longen en een uitzaaiing naar de lever en naar de lymfe en niet meer te genezen’. Dat was een hele harde klap. Toen is het met een sneltrein gegaan. Hij wilde geen chemo, omdat dat niets zou brengen en hij wilde zo lang mogelijk van het leven genieten. Het was toen april en de longarts had een prognose gegeven voor het einde van het jaar. Maar dat had niet zo mogen zijn, binnen 7 weken was hij weg. Omdat hij geen lange lijdensweg wilde, had hij gekozen voor euthanasie. We hebben goed afscheid genomen van elkaar en een mooie crematie kunnen geven. En toen wist ik niet meer hoe ik verder moest...

Ik heb een hele lieve familie die klaar voor mij staat en heb genoeg hobby's, maar dat is het dan allemaal net niet.  Je voelt je alleen in je verdriet, je zoekt herkenning. Je zoekt mensen die het ook hebben meegemaakt. Ik heb twee vriendinnen die het ook is overkomen, maar zij wonen best ver. Maar als ik met ze sprak, merkte ik wel dat ik het fijn vond.

Toevallig vertelde ik dat aan mijn nichtje op een feestje. Zij werkt bij inZet, ik wist dat wel, maar niet precies wat voor organisatie dat was. Zij vertelde mij over de cursus Rouw & Verlies en of dat niet iets voor mij zou zijn? Dat leek mij wel wat. Zij heeft mij geholpen met de aanmelding en bij aanvang was het een verademing. Mensen die iemand hadden verloren; een zoon, een ouder, een vader en allemaal zaten ze met verdriet wat ze niet kwijt konden. Het was heel fijn je hart te luchten en dat iedereen naar je luisterde en goede vragen stelden. En ik kon uitgebreid over Jacques praten, zij kenden hem niet, dus ik kon goed uitleggen wie hij was. Dat kon ik niet met mijn familie, want zij kenden hem al. 

Ik leerde dat je verdrietig mocht zijn en het ook zo mocht laten als het is. Ik dacht namelijk altijd 'ik moet verder'. De begeleiding was heel fijn. Misschien als ik eraan toe ben, dat ik later als ervaringsdeskundige mensen help met rouwwerking. Maar nu kijk ik eerst wat er bij inZet allemaal te doen is, ik zie vooral veel creatieve dingen, wat mij aantrekt. Het zou dan ook mooi zijn als daar mensen zitten waar je voor een goed gesprek mee kan voeren. En wie weet dat ik binnen inZet wel iets mee ga doen met mijn creativiteit. Nu ik weet wat inZet doet, kan ik andere mensen ook doorsturen wanneer zij hulp of ondersteuning nodig hebben.  

Heb jij een hulp of zorgvraag, of wil je misschien zelf als vrijwilliger aan de slag? Aarzel dan niet en neem contact op met inZet. Je kan een email sturen naar info@inzet-indewijk.nl of bel naar 079 888 77 70